Zijn naam liegt er niet om: Stefano Frollano is Italiaan, maar dan wel eentje die al zijn hele leven spijt lijkt te hebben van het feit dat Rome niet aan de Amerikaanse West Coast ligt. De man maakt al muziek van in het midden van de jaren ’70, al ging het daarbij meestal om groepjes die niet meteen de geschiedenisboeken zullen halen. Verder is Stefano gespecialiseerd in de muziek en de geschiedenis van de groep Crosby, Stills, Nash & Young: hij publiceerde er zelfs een heel boek over en als wederdienst speelde hij wereldwijd meermaals het voorprogramma van Crosby.

Op zijn tweede cd leren we Frollano kennen als een erg goeie componist en een erg matige zanger, iets wat hij vermoedelijk zelf ook beseft: hij krijgt assistentie van niet minder dan vijf Italiaanse zangeressen, die de zangpartijen verteerbaar moeten maken, wat overigens maar ten dele lukt.  Ik kan het maar moeilijk omschrijven, maar er ontbreekt duidelijk iets aan deze plaat, die ingespeeld wordt door mensen die absoluut hun vak kennen. De songs op zich zijn OK, maar de stem en de zang van Frollano maken de plaat erg lastig om te beluisteren. Weet u, ik herinner me tijden dat je Steely Dan of James Taylor absoluut goed moest vinden. Alleen kan ik me totaal niemand meer herinneren, die ook effectief een hele LP van die mensen kon uitzitten. Wel, dat gevoel heb ik ook bij Stefano Frollano, die ik maar één raad kan geven: word songschrijver voor anderen! Je hebt immers gevoel voor goeie melodieën en jazzy arrangementen.  (Dani)